De Prokkelweek is een week vol met betekenisvolle ontmoetingen.
Ervaringsdeskundigen Micky en Daniëlle zijn beiden geïnteresseerd in vroeger en gaan graag naar een museum.
Zou het Nationaal Holocaustmuseum openstaan voor een BedrijfsProkkel was hun vraag? Omdat het voor het museum nieuw was, wilde men graag klein beginnen.
Hierbij de ervaringen van Micky en Daniëlle van hun Prokkelstage bij het Nationaal Holocaustmuseum.
En een dank voor het Nationaal Holocaustmuseum.
Voor het verzorgen van deze Prokkel én het aanbod mee te doen aan de Prokkelweek 2025.
Prokkel Nationaal Holocaust Museum 2024
Geschreven door: Micky Hermes
13 Juni 2024.
Vandaag ga ik met mijn beste vriendin en collega-Ervaringsdeskundige Prokkelen in het Nationaal Holocaustmuseum in Amsterdam.
We hebben vroeger afgesproken en ontmoeten in de tram een vriendelijke tram medewerker die ons graag vertelt waar we samen nog even iets kunnen drinken, voor we richting het museum gaan.
Een goed begin van wat later een bijzondere dag wordt.
Gelukkig zitten we om de hoek en zijn we er snel. Onze gastvrouw van de dag, Linda, zit al op ons te wachten.
Het is een warm en hartelijk welkom. Gedrieën gaan we eerst iets drinken om elkaar wat beter te leren kennen.
Al snel blijkt dat Linda erg openstaat om meer groepen van mensen met een beperking kennis te laten maken met het museum. Ook vraagt ze ons waar onze interesse zo vandaan is gekomen.
Het zit in de genen en in de liefde voor geschiedenis. In het onbegrip dat de Holocaust (ook de Shoah genoemd) heeft kunnen gebeuren. En, in mijn geval, ook in de interesse in het gedachtegoed van de mensen uit die tijd.
We beginnen op de bovenste verdieping, verdieping twee. Linda legt uit dat ze daar laten zien wat er in het licht gebeurde.
Denk aan het afzonderen van de joodse gemeenschap van bijvoorbeeld zwemmen. Of het park bezoeken. Mensen hebben dit zien gebeuren, in het licht.
We komen er al snel achter dat dit een museum is dat je echt zelf moet voelen en ervaren. Foto’s maken voelt gewoon oneerbiedig in de stilte van de ruimtes waar we doorheen lopen en rijden.
Omdat we best lang bezig zijn met deze verdieping is het al tijd voor de lunch. Er voegt zich nog een gezellige vrijwilliger bij ons aan de lange tafel en we raken opnieuw met elkaar in gesprek.
Zo ook over de bijzonder aangrijpende serie De Joodse Raad. En zo leren we dat nu de mensen inderdaad denken: hoe heeft het kunnen gebeuren?
De andere kant is natuurlijk dat ze in 1940-1945 geen kans hadden om tegen de Duitse SS’er in te gaan. Ze hadden geen keus.
Na de lunch gaan we naar de eerste verdieping (ja, in dit museum ga je van helemaal boven naar beneden). Daar krijgen we te zien wat er in het “donker” gebeurde. De vernietiging van de joodse gemeenschap in Europa.
De verdieping is schemerig en ook hier moet je vooral gewoon ervaren, luisteren en voelen.
Ook een bijzondere ervaring. Jammer genoeg moeten we afscheid nemen van Linda, zij heeft weer andere verplichtingen. Maar we stellen voor om misschien mee te denken over een mooi Prokkelprogramma, als ze volgend jaar een groep willen ontvangen (dit aanbod staat nog steeds open wat mij betreft).
We mogen ook nog de Hollandsche Schouwburg bekijken. En ook dit is indrukwekkend.
Het was een prachtige dag, ga dit museum voelen en ervaren. Luister naar de indrukwekkende verhalen en laat je meenemen naar een tijd in onze geschiedenis die niet vergeten mag worden.
Micky
Een dag die indruk maakte
Geschreven door: Daniëlle Amelsbeek
Een gele ster, een muur vol met verordeningen en honderden trieste verhalen. Het is veilig te zeggen dat het Nationaal Holocaust Museum diepe indruk heeft gemaakt.
Op 13 juni had ik de grote eer om samen met een collega en tevens goede vriendin mijn Prokkel, prikkelende ontmoeting voor mensen met en zonder beperking, te doen in het Nationaal Holocaust Museum te Amsterdam.
Gezien ons beider grote interesse in de Tweede Wereldoorlog en mijn persoonlijke interesse in de Holocaust maakte dat het heel goed aansloot bij de wensen.
We werden warm ontvangen door Linda (Andriesse) met thee en iets lekkers. Tijdens dit voorgesprek maakte we optimaal kennis en hadden we het ook verschillende keren over de paralellen die de Joden en wij mensen met een beperking vaak mee maken.
De bewering dat het precies hetzelfde is, zal ik nooit maken, want ik word immers niet vervolgd, maar dat ik soms uitgesloten wordt en nagestaard omdat ik toevallig een beperking heb. Tja dat gebeurt helaas wel.
Een zonder die G
Net als dat het soms vervelend is dat wij niet kunnen en mogen sporten bij de reguliere sportclubjes, maar vaak worden aangeduid worden met bijvoorbeeld G Hockey, G Voetbal of zelfs een heel eigen sportvereniging. Dit is uiteraard allemaal met de beste bedoelingen, maar jammer is het wel. Die G staat een inclusieve samenleving namelijk best in de weg. Soms wil ik namelijk gewoon ‘Daniëlle’ zijn en me anoniem in het zweet breken en die G voorkomt dat. Die G zet me namelijk in een aparte categorie weg.
Net als dat de J destijds in de persoonsbewijzen en later de Jodenster ervoor zorgde dat Joden zich niet meer mengde met ander volk.
In tegenstelling tot ons mochten zij helemaal niet meer sporten…….
Het gebeurde in het licht
Na de kennismaking mochten we het museum gaan verkennen. Dit was mooi opgedeeld in licht en in donker. De Jodenvervolging gebeurde namelijk helaas in het licht. Iedereen was getuige hoe buren, vrienden of zelfs de kapper langzaam uit het straatbeeld verdwenen. Pas later werd deze verschrikking in het donker voortgezet. In het museum waren we getuige van allemaal verhalen waar soms een voorwerp bij lag. Deze verhalen en ook doodeenvoudige voorwerpen grepen mij echt naar de keel net als zwart-wit foto’s die ineens kleur worden. Deze drie dingen zorgen ervoor dat deze slachtoffers hun identiteit volledig terug krijgen. Wat ze ook uiteraard verdienen, want het waren en blijven voornamelijk ook mensen.
Het voorwerp wat me het meest aangreep was de twee poppen die een vader had gemaakt voor zijn dochters. De zin dat zij helaas nooit hebben kunnen spelen met deze poppen blijf ik afschuwelijk vinden.
Een donker pad
Na een lunch vervolgde we onze toer en werd het er niet vrolijker op.
We gingen namelijk het ‘donker’ in oftewel de vervolging op zijn donkerst.
Concentratiekampen, onderduiken of zelf de vernietiging en we kwamen ook oog in oog met al die doodeenvoudige mensen die uiteindelijk een beul of verrader waren.
Hier vond ik het vooral schokkend om te zien hoe ‘vriendelijk’ sommige mensen eruit zagen en dan ondertussen de kampcommandant waren. Dit bracht vooral weer heel erg naar voren dat we allemaal mensen zijn en dat onze keuzes uiteindelijk weerspiegelen wie we diep van binnen zijn.
Na alle verschrikkingen was het tijd om de bevrijding te aanschouwen. Prachtig om te zien dat Jodensterren er vol trots vanaf werden geknipt. Heel zuur en afschuwelijk om te lezen en te zien dat de langverwachte bevrijding soms ook heel wrang liep, omdat je niemand meer had en daarna de bureaucratie van Nederland in al zijn pracht toe sloeg. Een bureaucratie waar we anno 2024 helaas nog steeds maar al te bekend mee zijn.
Even ademhalen
Na het museum bezochten we nog even de Hollandse Schouwburg hier hebben we vooral in de tuin gezeten voor wat bezinning.
Het is gebruikelijk om tijdens een Prokkel foto’s en vrolijke selfies te maken en trots te delen op sociale media wat je hebt meegemaakt, maar we konden het niet. Dit voelde zo niet gepast en hebben we gelaten. Trots waren we zeker, maar vrolijk selfies maken. Dat kon niet.
Wat wel kan, is dat iedereen dit museum moet bezoeken of je nu wel of geen beperking hebt. Het is een aanrader waarin je vooral heel dankbaar bent dat we nu leven in een tijd van vrede.
Ik denk persoonlijk dat als we allemaal iets dankbaarder gaan zijn voor ons eigen leven en meer begrip tonen voor elkaar dat de samenleving daar echt van opfleurt.